Behoudens indien u de voorbije dagen op Mars hebt geleefd, zal u ongetwijfeld geconfronteerd geweest zijn met het zilveren jubileum van het befaamde (maar voor voetbalclubs eerder beruchte) Bosman-arrest.
Ik twijfel er niet aan dat ook u het arrest op uw nachtkastje liggen hebt en dus hoef ik niet de zoveelste te zijn die u uitlegt wat daarin precies werd beslist én wat de gevolgen zijn geweest voor de voetbalwereld. U kan hierover intussen gerust een mondeling examen afleggen.
In dit artikel gooi ik het over een andere boeg en belicht ik twee spelers die niet zo lang na het arrest gebruik hebben gemaakt van de vernieuwde regelgeving, als gevolg van het voornoemde arrest.
Die ene speler is Patrick Kluivert. Een naam als een klok in de voetbalwereld, maar niet onbesproken.
De Amsterdammer maakte midden de jaren ’90 furore bij de club van zijn geboortestad, AFC Ajax. In een eerdere bijdrage gaf ik u al mee dat Ajax in die tijd één van de, zo niet dé grootste, clubs in Europa was. Kluivert was één van hun exponenten.
Na het Bosman-arrest werden de Ajacieden tegen wil en dank geconfronteerd met een exodus. Edgar Davids was in 1996 de eerste echt bekende speler die zijn jeugdliefde transfervrij verliet. Hij trok gratis naar het Italiaanse AC Milan. Een jaar later volgde Kluivert het voorbeeld van zijn vriend en ook hij zocht het geluk bij de Rossoneri.
Bij AC Milan had de verfijnde spits het echter moeilijk om te aarden. Zéér moeilijk. Het Italiaanse catenaccio vierde nog steeds hoogtij en Kluivert had ook muizenissen in zijn hoofd.
Een jaar eerder was de Nederlander genoemd in een verkrachtingszaak, waarin hij uiteindelijk wel werd vrijgesproken. Kluivert voelde zich echter genaaid, niet in het minst door de Nederlandse media en liet dit ook duidelijk blijken. De nukkige spits weigerde nog met de Nederlandse pers te praten.
Na een snertjaar bij AC Milan was de jonge aanvaller belust op revanche. Op het Wereldkampioenschap 1998 wilde hij met een knalprestatie iedereen de mond snoeren
De eerste wedstrijd tegen België leek een eitje te gaan worden. In de voorronde had Oranje de Rode Duivels tot twee keer toe vernederd en er was geen enkele reden om aan te nemen dat het deze keer anders zou lopen
Terwijl de Nederlanders wereldsterren als Van der Sar, de broertjes De Boer, Stam, Davids, Seedorf, Overmars en Kluivert konden opstellen, dienden de Belgen het te doen met veel minder. Om niet onnodig te schofferen zal ik u een opsomming van de namen besparen. U begrijpt echter wel dat spelers van Germinal Ekeren en Moeskroen niet te vergelijken vallen met bovengenoemde toppers, met broodheren als onder andere AC Milan en Arsenal.
Het was dan ook weinig verbazend dat Nederland België meteen in een houtgreep nam en niet meer los liet. De kansen werden echter vakkundig de nek omgewrongen, ook door Patrick Kluivert. Het was een mirakel dat het na 80 minuten spelen nog steeds 0-0 stond.
En toen gebeurde het.
Uit het niets riep Kluivert opnieuw het onheil op zich af.
Na een duel met Lorenzo Staelens bleef hij liggen. Toen de Belgische verdediger hem recht wou helpen, reageerde de Nederlandse spits gefrustreerd. Hierop riep Staelens hem iets toe, waarna bij Kluivert de stoppen doorsloegen. Met een rake elleboogstoot mepte hij Staelens – die overigens gretig neerging – tegen het gras. De Italiaanse scheidsrechter Pierluigi Collina – ja, die met zijn kale hoofd en priemende ogen – toonde zich onverbiddelijk: cartellino rosso. Later zou Staelens onthullen dat hij Kluivert had aangesproken met de woorden “sorry hoor, meneer de verkrachter”.
Ook Lorenzo Staelens zelf had trouwens geen gemakkelijk jaar achter de rug. Begin 1998 raakte bekend dat ook hij gebruik zou maken van dat nieuwe en trendy vehikel, de vrije transfer. Na jaren bij Club Brugge lag dit op zich al gevoelig bij al wie Brugge lief was. Toen ook nog eens bleek dat hij Brugge zou verlaten voor Anderlecht, was het hek helemaal van de dam. De Brugse fans beschuldigden hem openlijk van verraad en beschimpten hem als lafaard.
Zeggen dat dit de Lorre zijn koude kleren niet raakte, zou de waarheid geweld aandoen zijn. In zijn eerste wedstrijd met Anderlecht op Club Brugge werd hij uitgefloten en geprovoceerd. Staelens kreeg rood na 43 minuten spelen…
Het was pas na deze gebeurtenis dat de supporters van Club Brugge, en ook Staelens zelf, enigszins rust leken te vinden.
Staelens zou met Anderlecht in 2000 de titel pakken en het seizoen erop ook nog schitteren in de Champions League, vooral zijn carrière te beëindigen bij het Japanse Oita Trinita.
Voor de Brugse fans blijft hij voor altijd wel “de verrader”, ondanks zijn onmiskenbare verdiensten voor de club.
In tegenstelling tot Kluivert is hij voor deze beschuldiging nooit voor een rechtbank moeten verschijnen en heeft hij zich dus ook nooit kunnen verdedigen.
Zonde.
Bram Allemeersch 